En toen wilde niemand meer in het bestuur…
Met 1.300 leden en een plek in de meest kinderrijke buurt van het land lijkt CSV ‘28 in Zwolle dé toekomst te hebben. Toch is er één probleem: van al die leden wil er niemand in het bestuur. En dus is de noodklok geluid. ‘Als er niets gebeurt, valt deze vereniging om.’
Op een zaterdagochtend lijkt CSV ’28 op een menselijke mierenhoop. Met meer dan duizend jeugdleden stroomt het sportpark al vroeg vol. Negen jaar geleden verhuisde de club uit een andere wijk naar de Vinex-locatie Stadshagen. Destijds waren er 300 leden, nu zijn het er 1.300 en groeit de vereniging snel door naar 1.900. Niet gek, want er is geen wijk in Nederland waar zoveel kinderen wonen als hier.
Complete verrassing
Daarom kwam de boodschap van het huidige bestuur vorige maand als een complete verrassing. De vereniging staat op omvallen, omdat niemand een bestuursfunctie wil bekleden. De huidige voorzitter Durk de Boer was de boodschapper en vertelt nu over de achterliggende oorzaken, waar andere bestuurders in Nederland ook lessen van kunnen leren. Over groeistuipen bijvoorbeeld, maar óók over de problemen die een zeggenschapstructuur met een algemene ledenraadsvergadering kan veroorzaken.
De Boer: ‘We zijn negen jaar geleden verhuisd. Op dat moment hadden we 150 seniorenleden en 150 jeugdleden. We zitten nu op 1.300 leden waarvan 1.000 jeugdleden. Wat je hebt gezien is dat bestuur snel moest schakelen. Er heeft altijd een bestuur gezeten dat de mouwen heeft opgestroopt. Dat moest ook, want we groeiden zó snel. Maar op een gegeven moment moet je wel stil gaan staan en eens kijken wáár je naartoe groeit.’
‘We waren hard aan het rennen. Maar wisten niet goed waar naartoe.’
Op dat moment kwam De Boer binnen. En die zag dat CSV ’28 groeide zonder plan. ‘We hadden ons tijdens het proces niet afgevraagd wát voor een club we wilden zijn. Wat is onze cultuur? Hoe willen we met elkaar omgaan? Het resultaat was dat we veel leden hadden gekregen van wie je je wilt afvragen of ze hier wel horen. Er was verbaal en fysiek geweld in de kleedkamer. We hebben met het nieuwe bestuur ongeveer twee jaar nodig gehad om via onze tuchtcommissie die leden de deur te wijzen. En tijdens dat proces hebben we ook serieus naar ons middenkader gekeken. Ook dáár zaten mensen die we eigenlijk niet wilden.’
Algemene ledenraad
Veranderingen moesten er komen. De Boer zelf begeleidt in de dagelijks leven organisaties in ontwikkelingstrajecten. Kortom: de juiste man, op de juiste plaats, op het juiste moment.
Maar de veranderingen die nodig waren, kwamen moeilijk van de grond, vooral door de zeggenschapstructuur. ‘Bij ons beslist de algemene ledenraadsvergadering. Maar het zijn ongeveer dertig niet voetballende leden die op een alv afkomen. Terwijl de vereniging 1.300 leden telt, waaronder heel veel jeugd. De opkomst bij een alv was niet representatief voor de hele club. Je kunt je afvragen of zo’n structuur past bij de vereniging die wij zijn. Dat zal ongetwijfeld bij meer amateurclubs in Nederland zo zijn.’
Maar die alv bepaalde wel. ‘ De niet-voetballende leden hechten veel waarde aan het eerste elftal. Dáár moest in geïnvesteerd worden. Maar we hebben hier 75 teams die allemaal aandacht verdienen. We wilden ook een soort ouderraad met stemrecht náást de alv hebben, maar zowel door de alv als de ouders zelf bleek daar te weinig animo voor.’
‘Mensen willen wel een elftal leiden, naar uitwedstrijden rijden of zaterdag met de vlag zwaaien tijdens een wedstrijd van hun kinderen, maar tekenen voor drie of vier jaar voor een bestuursfunctie is een stap te ver.’
Om de groeiende vereniging stabiel te maken en klaar voor de toekomst was het ook nodig een robuust bestuur te krijgen die op gepaste afstand de lange termijnplannen kan vormgeven en bewaken. De Boer: ‘Maar dat bleek heel moeilijk. Ik zit nu alleen met de voorzitter van de jeugdafdeling in het bestuur. Vacatures voor andere functies blijven open staan. Mensen willen wel een elftal leiden, naar uitwedstrijden rijden of zaterdag met de vlag zwaaien tijdens een wedstrijd van hun kinderen, maar tekenen voor drie of vier jaar voor een bestuursfunctie is een stap te ver. In nog geen drie jaar heb ik al zes wissels in het bestuur meegemaakt, ik werk nu al met mijn derde penningmeester.’
Volgens De Boer komt het ook door de samenstelling van de wijk en andere behoeftes in de samenleving. ‘Er wonen hier veel jonge gezinnen, vaak ook tweeverdieners. Er komen carrièremogelijkheden en tijd is een schaarste. Willen mensen die paar avonden in de week dat ze vrij zijn besteden aan een bestuursfunctie bij een voetbalclub? Vaak niet.’
Persoonlijke vete
En dus kwam vorige maand de noodkreet. Het hele bestuur treedt af en er moeten nieuwe mensen naar voren stappen. ‘We hielden een bijzondere algemene ledenraadsvergadering waar 175 mensen op af kwamen. Dit keer óók heel veel ouders van kinderen. Er zijn nu werkgroepen gemaakt met 47 mensen die allemaal hebben aangegeven iets te willen doen om deze situatie te veranderen.
De Boer hoopt op een goede afloop. ‘De drie jaar dat ik voorzitter ben geweest heeft echt iets met me gedaan. Het is heel makkelijk om alles als een persoonlijke vete te zien. Maar dat gevecht verlies je altijd. Als ik deze zomer de sleutels inlever, hoop ik oprecht dat deze vereniging klaar is voor de toekomst.’ ′