Cultuurkaart voor de eigen leden

Onlangs introduceerde de Amersfoortse derdeklasser CJVV een Cultuurkaart voor de eigen leden. In het clubhuis werden praatgroepen uit alle geledingen van de vereniging samengesteld om zelf aan te geven wat hun clubcultuur voor de toekomst zou moeten zijn. De exercitie werd een groot succes.

Daniël Coenen, zoon van de voorzitter, al 25 jaar lid van CJVV en werkzaam bij de Argumentenfabriek, trapt af: ‘Vijftien jaar geleden zijn we naar ons huidige complex in Amersfoort-Zuid verhuisd. Sinds die tijd zijn we snel gegroeid als vereniging. Van 600 naar 1100 leden.  Onze kantine bij de vorige locatie was een bruine kroeg. Alles voelde voor de leden veilig en vertrouwd. Je werd lid omdat je van christelijke huize was. Voor een deel van onze leden is dat nog steeds zo. Die vanzelfsprekendheid is met de verhuizing minder geworden. De club verandert, de wereld verandert en dan komt de vraag op tafel: Wie zijn we eigenlijk?’

Secretaris Henk Nagelhout: ‘We staan open voor iedereen. We waren een van de eerste verenigingen die met gehandicaptenvoetbal begon. Maar door de snelle groei gingen er ook stemmen op die vonden dat we niet per se een grote vereniging hoefden te zijn. Klein was ook fijn. De verhuizing in 2000 naar deze nieuwe locatie viel sommigen zwaar. Veel instroom van jeugd uit de nieuwe buurt en ook van veel allochtonen. Dat heeft uiteraard zijn weerslag op de cultuur van je club.’
Freek van Slooten, bestuurslid communicatie: ‘We verwachten van al onze leden dat ze zich voor onze club inzetten. Van autochtonen en van allochtonen. We zijn samen één, dus moeten we het ook samen doen.’
Nagelhout: ‘Er is een vrijwilligersborg ingevoerd. Iedereen betaalt per jaar 40 euro. Die wordt teruggestort zodra er aan de vrijwilligersverplichting is voldaan. Tot nu toe helpt het iets, maar het moet beter. Een fors aandeel zegt nog: ‘Hier heb je die veertig euro en nou niet meer zeuren. Misschien moet dat bedrag nog hoger.’
Van Slooten: ‘De laatste jaren zijn er de nodige veranderingen geweest. Door de verhuizing kregen we ook een ander publiek. Het specifiek christelijke karakter is wat afgenomen.’

Belangenloos
Coenen: ‘Dit alles maakt dat ik dacht: zou het niet interessant zijn om een Cultuurkaart te maken? Ik werk zelf bij de Argumentenfabriek, die voor onder andere gemeenten en organisaties hetzelfde doet. Ik kon het belangeloos doen, kostte de vereniging geen cent. Het bestuur was er direct voor.’
Nagelhout : ‘We hebben vier sessies gehouden met groepjes, die een dwarsdoorsnede van de vereniging vormden. Wat opviel is dat in al die gesprekken de C van de vereniging nauwelijks ter sprake kwam.’
Coenen: ‘Ook leden van de oude stempel maakten daar geen stampei meer over. Opvallend toch wel.’
Van Slooten: ‘Zelf heb ik ook een avond mee mogen doen. Het was erg leuk om met anderen na te denken over wat we nu belangrijk binnen de club vinden.’
Coenen: ‘Verrassend was verder dat de deelnemers winnen wel belangrijk vonden. Het lijkt haast vanzelfsprekend, maar dat was het blijkbaar niet. Veel deelnemers gaven aan dat het ambitieniveau wel wat hoger mag. We zijn nu derde klasser en betalen geen spelers. Dus de hoofdklasse zullen we nooit bereiken. Maar op de Cultuurkaart staat nu wel: We voetballen om te winnen. Belangrijk voor het bestuur om te weten dat de leden primair lid zijn omdat ze willen voetballen. Alles daaromheen is qua cultuur voor de club ook belangrijk; scheidsrechter hand geven, kantine netjes achterlaten, maar het gaat om het voetbal. Dat is de kern van onze club.’

‘Bij sollicitatiegesprekken met nieuwe trainers zal de Cultuurkaart ook op tafel liggen.’

Van Slooten: ‘Ons beleid moet daar ook op gericht zijn. De selectieteams worden nog belangrijker. Gemopper binnen de club dat de selecties altijd de mooiste kleedkamers krijgen, is niet meer actueel. We kiezen voor de prestatie, dus doen we daar ook het nodige voor. En bij sollicitatiegesprekken met trainers zal de Cultuurkaart op tafel liggen.
Nagelhout: ‘Te vaak hebben we oefenmeesters binnen gehaald, die hun eigen cultuur aan onze club wilden opdringen. Nu is het andersom. De trainer moet voldoen aan onze Cultuurnormen.  Daaarbij helpt zo’n kaart. Maar cultuur kun je niet afdwingen of opleggen. Dat is iets wat via gedrag moet ontstaan. Natuurlijk, het bestuur kan daarin sturen, maar het moet uiteindelijk vanuit de leden zelf ontstaan.
We hechten als club ook sterk aan onze maatschappelijke verantwoordelijkheid. Onze kunstgrasvelden liggen open voor een ieder, zolang we er zelf niet op spelen. Zondags zijn we er uiteraard niet, toch wordt op onze vier kunstgrasvelden volop gevoetbald. En gepicknicked. Door, veelal allochtone, buurtbewoners. Complete competities worden afgewerkt. Prima.’
Hiernaast staat een oud ziekenhuis en dat is een van de locaties die in aanmerking komen voor een asielzoekerscentrum. Het speelt recent. We hebben contact opgenomen met de betrokken autoriteiten en aangegeven dat we graag mee willen denken. Vooral faciliterend onze rol willen spelen. Zelf gaan we het sportaanbod niet aanbieden. Daar zijn anderen voor. Want het is gewoon lastig asielzoekers in onze competities te integreren, omdat je nooit weet hoe lang ze in zo’n AZC zullen blijven, Maar uiteraard kunnen ze van onze velden gebruik maken. Daar liggen ze voor.’